Το απόγευμα της 25ης Μαΐου στο Σαντιάγο Μπερναμπέου δεν είχε να κάνει με τρόπαια ή επικές ανατροπές. Είχε να κάνει με καρδιές. Με μια βαθιά συγκίνηση και ένα μεγάλο «ευχαριστώ». Ο Λούκα Μόντριτς και ο Κάρλο Αντσελότι αποχαιρέτησαν το κοινό της Ρεάλ Μαδρίτης με έναν φόρο τιμής που θα μείνει χαραγμένος στην ιστορία του συλλόγου.
Πέντε λεπτά πριν το σφύριγμα της λήξης, ο Μόντριτς αντικαταστάθηκε. Όλο το γήπεδο σηκώθηκε όρθιο. Τα δάκρυα του Κροάτη και το πέρασμά του ανάμεσα στους παίκτες, της Ρεάλ και της Ρεάλ Σοσιεδάδ, συνοδεύτηκαν από μια έκπληξη: ο Τόνι Κρόος τον περίμενε στο τέλος της διαδρομής με μια αγκαλιά που έκλεισε μέσα της μια ολόκληρη εποχή.
Μετά τη λήξη του αγώνα, τα φώτα χαμήλωσαν και δύο συγκλονιστικά βίντεο προβλήθηκαν στο γήπεδο: ένα για τον Αντσελότι, τον ήρεμο αρχιτέκτονα της επιτυχίας, κι ένα για τον Μόντριτς, τον ταπεινό μάγο που σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά. Οι αναμνήσεις, τα γκολ, οι αγκαλιές, οι στιγμές… όλα ξύπνησαν συναισθήματα και χειροκροτήματα χωρίς τέλος.
Οι τελευταίες λέξεις, γεμάτες συγκίνηση
Ο Κάρλο Αντσελότι, πάντα κομψός και ανθρώπινος, ευχαρίστησε το σύλλογο, τον πρόεδρο Φλορεντίνο Πέρεθ και τους φιλάθλους, αναφέροντας:
«Ήταν τιμή μου να καθοδηγήσω αυτό το κλαμπ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις μεγάλες νύχτες, τα γκολ του Καρίμ, του Ροντρίγκο, του Χοσέλου… Και κυρίως, δεν θα ξεχάσω ποτέ την αγάπη που έλαβα. Το κλαμπ αυτό είναι οικογένεια. Ήταν όνειρο και έγινε πραγματικότητα.»
Ο Λούκα Μόντριτς, εμφανώς φορτισμένος, στάθηκε με δάκρυα στα μάτια στο μικρόφωνο και είπε την πιο ουσιαστική φράση:
«Μην κλαις γιατί τελείωσε, χαμογέλα γιατί συνέβη».
Ευχαρίστησε τη διοίκηση, τους συμπαίκτες του, τους προπονητές και φυσικά την οικογένειά του, δηλώνοντας πως η μεγαλύτερη επιτυχία του ήταν η αγάπη που δέχθηκε από τον κόσμο της Μαδρίτης όλα αυτά τα χρόνια.
Ένας γύρος θριάμβου με δάκρυα και περηφάνια
Η βραδιά ολοκληρώθηκε με έναν συγκινητικό γύρο θριάμβου. Ο Μόντριτς, με την οικογένειά του στο πλευρό του, φίλησε το έμβλημα και αποχαιρέτησε κάθε γωνιά του γηπέδου που αποτέλεσε το σπίτι του για πάνω από μία δεκαετία. Μαζί του, και ο Αντσελότι, ψηλά στον αέρα από τους παίκτες, σαν ήρωες που φεύγουν αλλά δεν ξεχνιούνται ποτέ.
Ήταν μια αποχαιρετιστήρια βραδιά χωρίς βαθμολογική σημασία, αλλά με τεράστια συναισθηματική αξία. Η Ρεάλ Μαδρίτης απέδειξε πως ξέρει να τιμά εκείνους που την τίμησαν. Ό,τι ζήσαμε με τον Μόντριτς και τον Αντσελότι δεν ήταν απλώς ποδόσφαιρο. Ήταν Ιστορία. Και θα είναι για πάντα.