Ο Τσάμπι Αλόνσο ξεκινά μια νέα εποχή, δύσκολη απέναντι σε μια Μπαρτσελόνα που σήμερα είναι ανώτερη, αλλά με τα κατάλληλα “υλικά” ώστε να ξαναγυρίσει το παιχνίδι υπέρ της Ρεάλ Μαδρίτης.
Και ταυτόχρονα να βάλει τέλος στην “κατάρα” των Ισπανών προπονητών στον πάγκο της “Βασίλισσας”, όπου κανείς δεν έχει πετύχει – για να το πούμε ήπια – από τότε που αποχώρησε ο Βιθέντε Ντελ Μπόσκε το 2003 με δύο Τσάμπιονς Λιγκ στις αποσκευές του. Έκτοτε, έξι Ισπανοί προπονητές πέρασαν και… έφυγαν γρήγορα.
Ούτε ο Καμάτσο, ούτε ο Ράφα Μπενίτεθ, ούτε ο Λοπετέγκι – που ήρθαν με μακροπρόθεσμα πλάνα – ούτε οι Γκαρθία Ρεμόν, Λόπεθ Κάρο ή Χουάντε Ράμος (που ήταν υπηρεσιακοί), κατάφεραν να αφήσουν το στίγμα τους στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου». Στην πραγματικότητα, κανείς τους δεν έφτασε να συμπληρώσει έναν χρόνο. Μερικοί ούτε καν έξι μήνες. Τι φταίει;
Ο Τσάμπι είναι έξυπνος. Έχει ζήσει τον σύλλογο από μέσα ως παίκτης. Έχει «αντέξει» τον Μπενίτεθ και τον Γκουαρδιόλα και έχει μάθει από τον Αντσελότι ότι η υπερβολική παρέμβαση δεν λειτουργεί στο Μπερναμπέου. Το Λεβερκούζεν δεν είναι Μαδρίτη. Ξέρει ποιες συμπεριφορές και μέθοδοι πετυχαίνουν και ποιες όχι, αφού οι «ξένοι» τίτλοι είναι περισσότεροι (62) από τους «ισπανικούς» (53).
Ο Ντελ Μπόσκε ήταν επιλογή του Λορένθο Σανθ, και όταν ανέλαβε ο Φλορεντίνο Πέρεθ, δεν του ανανέωσε το συμβόλαιο («σε ένα ψυχρό αποχαιρετιστήριο δείπνο», όπως είπε αργότερα ο ίδιος). Ποτέ δεν υπήρξε πραγματική χημεία μεταξύ τους, παρότι είχε κατακτήσει 7 τίτλους. Μαζί με τον Μολόουνι, είναι ο πιο επιτυχημένος μετά τον Μιγκέλ Μουνιόθ.
Με τον Ντελ Μπόσκε, που μόλις είχε κατακτήσει τη Λίγκα, ο Πέρεθ μίλησε για «σημάδια εξάντλησης. Το μέλλον της Τεχνικής Διεύθυνσης της Ρεάλ Μαδρίτης πρέπει να έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά. Χρειαζόμαστε ένα πιο τεχνοκρατικό άτομο από άποψη στρατηγικής και τακτικής».
Η περίπτωση Λοπετέγκι
Με τόσο υψηλό επίπεδο απαιτήσεων, ήταν… «φυσιολογικό» ο Λοπετέγκι, ο τελευταίος Ισπανός, να κρατήσει μόλις 14 αγώνες το 2018. Κληρονόμησε μια τριπλή πρωταθλήτρια Ευρώπης χωρίς τον Κριστιάνο ούτε τον Κόβατσιτς (τον οποίο ήθελε να παραμείνει), και του πήραν τον Μαριάνο, αν και του έφεραν τον Κουρτουά. Η σκιά του Ζιντάν, τον οποίο όλοι στη Ρεάλ θαύμαζαν, ήταν βαριά.
Υπέστη τέσσερις ήττες στη σειρά, έχασε 5-1 από την Μπαρτσελόνα και η διοίκηση αποφάνθηκε: «υπάρχει τεράστια αναντιστοιχία ανάμεσα στην ποιότητα της ομάδας – που έχει 8 παίκτες υποψήφιους για τη Χρυσή Μπάλα – και τα αποτελέσματα που έχουμε έως σήμερα». Έμεινε 137 μέρες.
Ο ίδιος ο Λοπετέγκι έχει άλλη άποψη: «Ήταν μετά το Μουντιάλ, και οι αρχές είναι πάντα δύσκολες σε μεγάλους συλλόγους, όμως ξεκινήσαμε καλά. Από μια εξαιρετική εμφάνιση με τη Ρόμα, φτάσαμε να χάσουμε τέσσερις αγώνες με αμέτρητες ευκαιρίες… Η Ρεάλ είναι Ρεάλ. Ήμασταν 7 βαθμούς πίσω από την Μπαρτσελόνα τον Οκτώβριο όταν με απέλυσαν… και στο τέλος η διαφορά ήταν 19».
Η περίπτωση Μαρτίνεθ
Μια άλλη χαρακτηριστική περίπτωση ήταν του Ράφα Μπενίτεθ (215 μέρες), ένα ακόμα φιλόδοξο σχέδιο όπως και του Λοπετέγκι, μετά την πρώτη αποχώρηση του Αντσελότι. Αλλά ούτε αυτός κατάφερε να φτάσει χρόνο, και από την αρχή δεν έπεισε, ειδικά όταν αμφιταλαντεύτηκε στο αν ο Κριστιάνο είναι ο καλύτερος στον κόσμο ή όχι, ή όταν επέβαλε το αυστηρό του σύστημα στις προπονήσεις.
«Δεν υπάρχουν συγκρούσεις, αλλά με τον Μπενίτεθ υπάρχει λίγη επικοινωνία», έλεγε ο Τσερίσεφ.
Έδεσε τους αμυντικούς με σκοινί για να κρατούν τη γραμμή, ζήτησε από τον Μόντριτς να μην πασάρει με το εξωτερικό, εξηγούσε στον Ρονάλντο πώς να εκτελεί φάουλ… Υπερβολικά μεθοδικός, ψυχαναγκαστικός… Έφυγε μετά από 25 ματς, λίγο μετά τη συντριβή 0-4 από την Μπαρτσελόνα στο Μπερναμπέου. Εκεί άφησε εκτός τον Κασέμιρο – που του έδινε ισορροπία – για να βάλει τον Χάμες, προδίδοντας τα ίδια του τα πιστεύω. Έφαγε το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, αλλά όχι και τη βασιλόπιτα…
«Μια φορά είπα στον Μόντριτς: ‘σε μια πάσα τριών μέτρων δώσε την με το εσωτερικό για να φτάσει καθαρά στον συμπαίκτη, χωρίς φάλτσο’. Ήταν ένα απλό σχόλιο στην προπόνηση, αλλά αν θες να δώσεις διάσταση, του δίνεις. Στον Κριστιάνο, που τον ήξερα από τη Μάντσεστερ, είπα ότι μελετήσαμε τα φάουλ του. Εξετάσαμε την τροχιά, αν μπορεί να βελτιωθεί κάτι, δεν είδαμε διαφορά και το αφήσαμε. Ήταν η μοναδική μας συζήτηση. Όλα τα άλλα, ήταν ψέματα. Όταν εκτελούσε φάουλ ενώ ήμουν εκεί, τα στατιστικά του ήταν χειρότερα», ανέφερε αργότερα.
«Όταν φτάσαμε στη Μαδρίτη, μόλις είχε φύγει ο Αντσελότι που είχε εξαιρετική σχέση με τους παίκτες, και φαινόταν πως εμείς ερχόμασταν με… μαστίγιο. Το κλίμα ήταν εχθρικό: αποχώρηση Κασίγιας, Κέιλορ…»