Μόλις πριν από τρεις μήνες, ο κόσμος της Ατλέτικο Μαδρίτης έμοιαζε ιδανικός.
Στις 18 Ιανουαρίου η ομάδα του Ντιέγκο Σιμεόνε ήταν στην κορυφή της LaLiga, είχε σχεδόν εξασφαλισμένη την πρόκριση στους «16» του Champions League και προχωρούσε άνετα στο Κύπελλο μετά τη νίκη επί της Έλτσε. Η εντυπωσιακή πορεία των 15 διαδοχικών νικών είχε φέρει ξανά πίστη και φιλοδοξίες για τίτλους.
Όμως, από τον Φεβρουάριο και κυρίως μέσα στον Μάρτιο, το σκηνικό άλλαξε δραματικά. Η ήττα από τη Ρεάλ στο Μπερναμπέου στις 4 Μαρτίου δεν σήμανε άμεση καταστροφή, αφού υπήρχε ακόμα αισιοδοξία για ανατροπή στην Ευρώπη. Ωστόσο, η πραγματικότητα αποδείχθηκε πιο σκληρή: ήρθαν τα χτυπήματα από τη Χετάφε, ο αποκλεισμός με πέναλτι πάλι από τη Ρεάλ, η ήττα από την Μπαρτσελόνα στο «Μετροπολιτάνο»… και με αυτά, η αποχώρηση από όλες τις μεγάλες διοργανώσεις. Τέσσερις σερί ήττες που προκάλεσαν κρίση ταυτότητας και βάθους.
Η πτώση είχε και πρόσωπα. Ο Αντουάν Γκριεζμάν, μέχρι τον Φεβρουάριο πυλώνας της επίθεσης με 16 γκολ και χημεία με τον Χουλιάν Άλβαρες, εξαφανίστηκε στα κρίσιμα ματς. Έχασε τη θέση βασικού και πλέον θυμίζει περισσότερο έναν απλό ρολίστα παρά τον «Πρίγκιπα» που καθόριζε τις εξελίξεις.
Η άμυνα, που κάποτε αποτελούσε την υπογραφή του Σιμεόνε, κατέρρευσε. Ο Όμπλακ, αν και κυνηγά το έκτο βραβείο Ζαμόρα, πέρασε εβδομάδες που έβλεπε την μπάλα να καταλήγει στα δίχτυα του σχεδόν σε κάθε ματς. Η Ατλέτικο δέχθηκε γκολ σε εννιά διαδοχικά παιχνίδια και νίκησε μόλις σε δύο εξ αυτών, με παίκτες όπως ο Λενγκλέ, ο Χιμένες και ο Λε Νορμάν να απογοητεύουν σε κρίσιμες φάσεις, όπως στα ταξίδια στην Κορνεγιά και τη Λας Πάλμας.
Ανησυχία προκαλεί και η αδυναμία του Σιμεόνε να βρει λύσεις μέσα από το ρόστερ. Παρά τις προσδοκίες για ένα σύνολο με βάθος και ποιότητα, αρκετοί παίκτες όπως ο Λίνο, ο Γκαλάν και ο Ρικέλμε δεν ανταποκρίθηκαν ποτέ. Η αγωνιστική ένταση και η ανταγωνιστικότητα, σήμα κατατεθέν του Αργεντινού προπονητή, έλειψαν στις πιο κρίσιμες στιγμές.
Έτσι, η Ατλέτικο βρέθηκε από τον θρόνο της κορυφής στον γκρεμό της απογοήτευσης. Και αν κάτι έμεινε, είναι η πίκρα για μια σεζόν που υποσχόταν πολλά, αλλά κατέληξε με άδεια χέρια.