Ήταν μια μέρα γιορτής στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου». Ο Κάρλο Αντσελότι αποθεώθηκε από το κοινό, ο Λούκα Μόντριτς γνώρισε αποθεωτικές στιγμές που άγγιξαν την αιωνιότητα, αλλά μέσα σε όλα αυτά υπήρχε μια σιωπηλή απουσία που δεν πέρασε απαρατήρητη: αυτή του Λούκας Βάθκεθ.
Ο Γαλικιανός, προϊόν των ακαδημιών της Ρεάλ, ταπεινός εργάτης της ομάδας και πολυτιμότατος σε κάθε του ρόλο, δεν είχε κάποια επίσημη αναγνώριση ή αποχαιρετισμό. Ούτε το κλαμπ ούτε ο ίδιος ανακοίνωσαν κάτι για το μέλλον του, όμως όλοι γνωρίζουν πως αυτός ήταν ο τελευταίος του αγώνας στο Μπερναμπέου.
Παρακολούθησε χαμογελαστός τις τιμές σε Αντσελότι και Μόντριτς, μοίρασε αγκαλιές και δέχτηκε την αγάπη των συμπαικτών του – πάντα όμως από το παρασκήνιο, όπως έκανε σε όλη του την καριέρα.
Όμως, στο 75ο λεπτό, ήρθε η δική του στιγμή. Όταν ο τέταρτος διαιτητής σήκωσε την πινακίδα με το νούμερο 17, το γήπεδο σηκώθηκε όρθιο. Ένα ζεστό και δυνατό χειροκρότημα αγκάλιασε τον Βάθκεθ, ειδικά από εκείνους που αναγνωρίζουν την αξία της προσφοράς του: ενός αξιόπιστου, πολύπλευρου και ακούραστου παίκτη.
Συγκινήθηκε, δάκρυσε, χάρισε μια τελευταία υπόκλιση με το χέρι στο στήθος, στο έμβλημα που υπηρέτησε με σεβασμό. Και ίσως αυτή η σιωπηλή αποχώρηση να είναι η πιο αντιπροσωπευτική για την καριέρα του: ήρθε αθόρυβα, έλαμψε ταπεινά και φεύγει χωρίς να ζητά τίποτα – μόνο με την ευγνωμοσύνη όλων.