Ο Χουλιάν Άλβαρες μίλησε στην ισπανική AS για τη ζωή του, την καριέρα του, την Ατλέτικο και τη φάση με το πέναλτι στο Champions League.
Ο Αργεντινός επιθετικός, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα AS, μίλησε για την παιδική του ηλικία, το παρατσούκλι “Αράχνη”, τη μετάβασή του στην Ατλέτικο Μαδρίτης και φυσικά τη φάση του πολυσυζητημένου πέναλτι.
Πώς ζήσατε το μπλακ άουτ πριν από μια εβδομάδα; Είστε από αυτούς που δεν κατάφεραν να φτάσουν στην προπόνηση;
Ναι. Ήμουν με τα παιδιά γιατί είχαμε δύο μέρες ρεπό, καθυστέρησε η πτήση μας και φτάσαμε λίγο αργά. Εκεί που βρισκόμουν δεν το αισθανθήκαμε. Το μάθαμε από μηνύματα, τα social… Ήταν τρέλα.
Σας είχε ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο;
Στην Αργεντινή συνήθως κόβεται το ρεύμα, αλλά για λίγο, το καλοκαίρι, όχι με τόσο μεγάλο χάος.
Πείτε μας περισσότερα για τη χώρα σας. Έχετε μουσείο στο σπίτι σας. Έχετε κρατήσει την πρώτη σας μπάλα; Τη θυμάστε;
Είχα πολλές με τα αδέρφια μου, στο χωριό, αλλά δεν τις κρατήσαμε (χαμογελάει γλυκά και με νοσταλγία, επιστρέφει στις παιδικές του αναμνήσεις), γιατί τις χρησιμοποιούσαμε μέχρι να σκάσουν και να μην μπορούν να παιχτούν άλλο! Ναι, έχω πολλές αναμνήσεις από μία κοντά στο Μουντιάλ του 2006, ήμουν πολύ μικρός, ήταν κόκκινη. Τη θυμόμαστε πάντα με τα αδέρφια μου, αλλά δεν ξέρουμε τι μπάλα ήταν.
Μικρός, ο Κόκε κοιμόταν με μια μπάλα. Εσείς φτάνατε σε αυτό το σημείο;
Όχι, δεν κοιμόμουν μαζί της, αλλά όλη μέρα παίζαμε. Με τα αδέρφια μου, όπως είπα. Μέσα στο σπίτι, έξω, στο γηπεδάκι της γειτονιάς, παντού. Και κάποιες φορές οι γονείς μας μάς μάλωναν επειδή σπάγαμε πράγματα (γελάει).
Τα αδέρφια σας είναι μεγαλύτερα;
Ναι, και τα δύο είναι μεγαλύτερα. Έχουμε διαφορά δύο χρόνων.
Σας έβαζαν ποτέ τερματοφύλακα;
Όχι (γελάει). Ίσως καμιά φορά, όταν παίζαμε μικροί, να έτυχε να μπω στο τέρμα, αλλά μόνο για παιχνίδι.
Το να παίζεις με μεγαλύτερους σε σκληραίνει.
Ναι. Βοηθάει. Ειδικά όταν είσαι μικρός. Οι μεγαλύτεροι έχουν φυσικό πλεονέκτημα και στο χωριό έπαιζα πάντα μαζί τους και με τους φίλους τους, ακόμα μεγαλύτερους.
Εκεί σας κόλλησαν το παρατσούκλι «Αράχνη»;
Ναι, εκεί! Δεν θυμόμαστε καλά αλλά ήμουν τριών-τεσσάρων χρονών και έτσι έγινε, παίζοντας στον δρόμο.
Ήταν δύσκολο να σας πάρουν την μπάλα από τα τρία-τέσσερα;
Ε, δεν ξέρω αν ήταν έτσι, αλλά ναι, παίζαμε έξω από το σπίτι. Ήταν τα αδέρφια μου με φίλους τους. Και έτσι έμεινε. Άρχισαν να με λένε Αράχνη…
Σας αρέσει το παρατσούκλι;
Ναι. Μου φαίνεται φυσιολογικό, γιατί ήμουν πολύ μικρός και όλος ο κόσμος άρχισε να με φωνάζει έτσι. Μόνο στο σχολείο οι δασκάλες με έλεγαν Χουλιάν ή Άλβαρες, αλλά μετά όλοι με φώναζαν Αράχνη. Οπότε όταν κάποιος έλεγε “Χουλιάν”, σχεδόν δεν γύριζα (γελάει), δεν ήμουν εγώ!
Και στα αποδυτήρια;
Λίγο Αράχνη, λίγο Χούλι. Όταν πήγα στη Ρίβερ, στο Μπουένος Άιρες, άρχισαν να με λένε Χούλι γιατί δεν ήξεραν το “Αράχνη” στην αρχή, οπότε με φώναζαν με το όνομα.
Και στην Ατλέτικο;
Εξαρτάται από τη στιγμή. Κάποιοι το λένε, π.χ. ο Ρόδρι (Ντε Πολ), που είμαστε όλοι οι Αργεντίνοι μαζί, λίγο περισσότερο. Γενικά με λένε “Αράχνη” ή κάνουν κάποιο αστείο, αλλά για μένα είναι φυσιολογικό.
Πώς προέκυψε ο πανηγυρισμός;
Ήταν το 2019. Δύο φίλοι μου είπαν, όταν μόλις είχα αρχίσει να παίζω στη Ρίβερ και έπαιρνα λεπτά συμμετοχής: “Αν βάλεις γκολ σήμερα, πανηγύρισέ το έτσι”. Και το έκανα, έβαλα γκολ και το πανηγύρισα για αυτούς, και έμεινε για πάντα.
Το επώνυμό σας, Άλβαρες, πολύ συνηθισμένο στην Ισπανία, δεν παίρνει τόνο.
Στην οικογένειά μου πάντα το γράφουμε χωρίς τόνο. Στη φανέλα πάντα έτσι το είχα και όταν το βλέπω με τόνο μου φαίνεται περίεργο, δεν νιώθω ότι είμαι εγώ!
Πώς βλέπατε την Ατλέτικο από την Αργεντινή ως παιδί; Ποια είναι η πρώτη σας ανάμνηση;
Η ανάμνηση που έχω είναι γύρω στα δέκα, έντεκα, δώδεκα. Ο Τσόλο. Και οι Αργεντίνοι παίκτες κυρίως που πέρασαν από την Ατλέτικο. Ο Κουν Αγουέρο ή στιγμές σαν κι αυτές, που έδειχναν στην αργεντίνικη τηλεόραση. Όταν ήμουν μικρός δεν έβλεπα πολύ τηλεόραση ή αγώνες, αλλά κάποιες φορές τις ειδήσεις για Αργεντίνους παίκτες.
Το 2016 ανεβάσατε φωτογραφία στο Twitter βλέποντας το Μπάγερν-Ατλέτι από το Champions League μέσα στην τάξη.
Ναι, ήταν στο σχολείο της Ρίβερ. Πήγαινα απόγευμα και λόγω διαφοράς ώρας, οι αγώνες παίζονταν εκείνη την ώρα και τους βλέπαμε με τα παιδιά στην τάξη.
Είναι ένας από τους αγώνες που η Ατλέτι υπέφερε περισσότερο.
Είναι αγώνες που μένουν, που θυμούνται όλοι, που συζητάμε και στα αποδυτήρια, όπως και αυτός με τη Λίβερπουλ…
Αισθάνεστε ότι από τη στιγμή που ήρθατε, η Αργεντινή υποστηρίζει περισσότερο την Ατλέτικο;
Δεν ξέρω αν περισσότερο, αλλά ναι, όταν υπάρχουν πολλοί Αργεντίνοι σε μια ομάδα, ο κόσμος ταυτίζεται. Η αργεντίνικη λατρεία κοιτάει πάντα τους δικούς της παίκτες, και είμαστε πολλοί στο κλαμπ.
Βλέπετε περισσότερες φανέλες εκεί;
Ναι, αυτό φαίνεται πολύ. Και είναι όμορφο. Να νιώθεις την υποστήριξη του κόσμου.
Στο Μετροπολιτάνο βλέπουμε και πολλές φανέλες της Αργεντινής.
Ναι, όπως λες. Είμαστε τόσοι που και οι Αργεντίνοι στην Ισπανία έρχονται να μας στηρίξουν και μας δείχνουν την αγάπη τους.
Έχετε σχεδόν έναν χρόνο στην Ατλέτι. Πώς είναι από μέσα;
Όπως το φανταζόμουν. Σαν οικογένεια. Το νιώθεις πιο κοντά σε αυτό που είναι η Αργεντινή, σε σχέση με την Premier. Ίσως και λόγω γλώσσας ή επειδή έχουμε πολλούς Αργεντίνους, και ο προπονητής, οπότε ένιωσα πιο κοντά στην Αργεντινή. Είναι σαν οικογένεια, πολύ ενωμένο. Αυτό το “πάθος, θάρρος και καρδιά” που ταυτίζεται με την Ατλέτι, το ζεις περισσότερο από μέσα.
Υποφέρετε από το ίδιο άγχος που έχει και ο κόσμος στα κρίσιμα ματς;
Ναι. Πάντα υπάρχει ένταση, πίεση. Θέλεις να πάνε καλά τα πράγματα. Να βγει το παιχνίδι όπως το σχεδίασες. Να κάνεις ό,τι προπόνησες. Θέλεις να νικήσεις, και όταν δεν βγαίνουν τα πράγματα όπως θες, το νιώθεις. Η πίεση είναι κάτι που υπάρχει.
Είστε πολύ εκφραστικός. Ο κόσμος νιώθει ότι πονάτε και εσείς.
Ναι, γιατί και εγώ έτσι το αισθάνομαι. Το ζω έντονα, με πολύ πάθος. Σου βγαίνει αυθόρμητα. Όταν βάζεις γκολ, όταν κερδίζεις. Ή όταν χάνεις ή αποκλείεσαι. Είναι πολύ δυνατό.
Μιλήσατε για αποκλεισμό. Τι συνέβη στην τελευταία φάση του Champions League;
Δεν το έχω ξαναζήσει ποτέ. Ήταν δύσκολο να καταλάβουμε τι συνέβη εκείνη τη στιγμή. Δεν το είχαμε ξαναδεί. Στη διάρκεια του ματς δεν ξέρεις τι πρέπει να γίνει. Δεν είναι δικαιολογία. Αλλά εφόσον σφυρίχτηκε φάουλ, η φάση θεωρείται νεκρή. Αλλά το να σφυρίξει πριν το πέναλτι… Είναι δύσκολο να το εξηγήσουμε, ακόμα και τώρα.
Ο Σάβιτς είχε σηκώσει ήδη τα χέρια του. Το νιώσατε όλοι σαν πέναλτι.
Ναι. Δεν ξέραμε τι είχε συμβεί. Όταν σφυρίζει, κανείς δεν καταλαβαίνει. Όταν βλέπεις μετά το βίντεο λες «μα πώς γίνεται;». Σου μένει μια πικρία.
Σας είναι πιο εύκολο να αφήσετε πίσω σας έναν τέτοιο αποκλεισμό ή ένα ματς όπου ήσασταν κακοί;
Και τα δύο είναι δύσκολα. Όταν παίζεις άσχημα, θες να έχεις άλλη ευκαιρία για να αποδείξεις τι μπορείς να κάνεις. Αλλά ένας τέτοιος αποκλεισμός είναι σκληρός γιατί ήμασταν πολύ κοντά. Θέλαμε να πάμε παρακάτω. Και μένει πίκρα γιατί ήμασταν ανταγωνιστικοί απέναντι σε μια πολύ δυνατή ομάδα όπως η Ντόρτμουντ.
Νιώσατε αδικημένοι;
Ναι, λίγο. Όχι μόνο για τη φάση, αλλά γιατί σε ένα τέτοιο παιχνίδι όλα μετράνε. Όταν όλα είναι τόσο ισορροπημένα, μια λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά. Γι’ αυτό λέμε πάντα ότι πρέπει να είμαστε συγκεντρωμένοι. Είναι κρίμα, αλλά είναι και μάθημα.
Ο Τσόλο ήταν ο πρώτος που ήρθε να σας σηκώσει.
Ναι. Είναι πάντα εκεί. Μας στήριξε, μας μίλησε. Ξέρει πώς να διαχειρίζεται τέτοιες καταστάσεις. Και μας βοήθησε να γυρίσουμε τη σελίδα.
Τι είναι ο Σιμεόνε για εσάς;
Ένα μεγάλο σημείο αναφοράς. Ήταν πάντα σημαντικός στην καριέρα μου. Ακόμα και από μακριά, όταν ήμουν μικρός και έβλεπα την Ατλέτικο. Και τώρα που είμαι εδώ, το βλέπω κάθε μέρα. Είναι απαιτητικός, σε πιέζει να γίνεις καλύτερος, αλλά και σε στηρίζει. Σου λέει τα πράγματα όπως είναι. Και αυτό το εκτιμώ.
Πόσο δύσκολη ήταν η προσαρμογή από το αγγλικό στο ισπανικό ποδόσφαιρο;
Ήταν μια αλλαγή. Το αγγλικό πρωτάθλημα έχει πολύ ένταση, γρήγορο ρυθμό. Στην Ισπανία υπάρχει περισσότερη τακτική, περισσότερο έλεγχος. Αλλά πιστεύω ότι οι εμπειρίες που είχα με βοήθησαν να προσαρμοστώ γρήγορα.
Τι σας έχει μείνει από την Αγγλία;
Πολλά. Το να δουλεύεις με τον Γκουαρδιόλα, οι τίτλοι, οι εμπειρίες. Έμαθα πολλά εκεί. Ήταν σημαντικό στάδιο για εμένα. Αλλά ήθελα να παίξω περισσότερο, να έχω ρόλο. Και ήρθε η Ατλέτικο, με ένα πρότζεκτ που με ενθουσίασε.
Εδώ έχετε κερδίσει την καρδιά του κόσμου. Το νιώθετε;
Ναι, και το εκτιμώ πολύ. Από την πρώτη στιγμή ένιωσα αποδοχή. Με αγκάλιασαν. Και θέλω να ανταποδώσω αυτή την αγάπη στο γήπεδο, με τη δουλειά μου και με γκολ.